Türk kahvesi ve cevizli lokuma davet

Evet, “Arkadaşım, meslekdaşım, dostum” İvica Antevski. “Türkiye’ye yazık” başlıklı son yorumuna kadar gazeteciliğine ve herşeye “anti” olmana saygı gösterdim. Makedonya Medya Enstütüsünde (MME) bir yıl gazetecilik okulunda beraber eğitim gördük, Forum plus dergisinde de 15 ay ortaklaşa çalıştık. Beraber röportajlar yaptık. Geçenlerde sorumlu yazar olduğunu öğrendim. E-mail yazarak tebrik ettim, başarılar diledim. Dersler esnasında da buna benzer çıkışların vardı. Kavga ve fesattan uzak duran biri olarak, susmayı tercih ettim.

Bir yıllık eğitim süresinde değerli profesörlerimizden bu şekilde doğruları yansıtmayan yorumların yazılmasını kesinlikle öğrenmedik. Yoksa ben başka derslere mi girdim. Yada dersleri mi yanlış algıladım. Neyse, belki benim dersleri anlama kapasitem o kadar, önemli değil.

Yorumlarına, zaman zaman katılmasamda her zaman saygı gösteriyorum. Ancak son köşe yazın, doğruları yansıtmadığı kadar Makedonya ile Türkiye ilişkilerine zarar vereceğine belirtmek istiyorum. Yorumun, piyasada yer bulmayı hedefleyen, parasız dağıtılan ve doğru, bağımsız haberler sunduğunu iddia eden Şpic gazetesinde de, maalesef ve maalesef yayınlandı. Dolayısıyla bir bakımdan da gazetenin tutumunu da yansıtmaktadır.

Keşke arkadaşın olarak benimle danışmayı düşünseydin. Telefon numaran var e-mail adresim de. Hatta Facebook’ta arkadaşımsın.

En azından birkaç gerçeği sana yansıtabilirdim. Bir gün evime misafir eder, türk çayı, kahvesi ve yanında lokumu da ikram edip Türkiye’deki haber bültenlerini beraber izlerdik. PKK teröristlerin, insanlık dışı yaptıkları zulümleri daha yakından tanıma fırsatı bulurdun. Şehit annelerin feryatlarını dinleme fırsatını yakalardın. En azından ikinci tarafı da dinlemiş olurdun, bunu bize MME öğrettiler, üç yıl önce hatırladın mı?

Makedonya’da yaşayan bir Türk olarak üzüldüm, “arkadaşım” olman ise üzüntümü daha da artırdı.

İlerideki köşe yazılarında aynı hataları tekrarlama niyetiyle hayırlı yorumlar ve bloglamalar.